| Stargazer "~When I look at star~" เสียงโห่ร้อง เสียงดนตรี เสียงที่ดูเหมือนอยู่ในความฝันแต่ ณ ตอนนี้มันคือความเป็นจริง ความจริงที่ผมสร้างร่วมกับเธอ!!2ปี นับตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมได้พบกับเธอ ถึงวันนั้นจะดูเหมือนผมจะโดนตำรวจลากเข้าคุก แต่อันที่จริงก็แค่จ่ายค่าปรับแล้ว ตักเตือนเท่านั้นแหละ ผมยังจำสายตาที่ดูเหมือนจะบอกว่า"ดีจังเลยน้า~วัยรุ่นเนี่ย"ได้ดีตั้งแต่วันนั้นผมก็โด่งดังในเว็บNICO NICOโดยไม่รู้ตัว "สุดยอดเลย!!~" "นี่เป็นมินิคอนเสิร์ตเหรอเนี่ย"คอมเมนต์ที่ขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายจากนั้นก็มีเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดเกิดขึ้น คนที่ปากระป๋องใส่ผมในวันนั้น คือคนที่มาทาบทามผมให้ไปทำงานด้วย!! ผมที่ค่อยๆปีนบันไดแห่งความฝันในฐานะศิลปินจนมาอยู่จุดนี้ได้ คอนเสิร์ต! ใช่แล้วผมกำลังมีคอนเสิร์ตของตัวเอง ถึงผมจะมีคอนเสิร์ตของตัวเองแต่ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วยก็ไม่มีความหมาย ผมกลับไปที่ร้านดนตรีนั่นอีกครั้ง ที่ๆผมได้เจอกับเธอครั้งแรก ข้างในบานกระจกมีกีตาร์ตัวเก่าของผมวางอยู๋ แต่สิ่งที่แปลกไปคือ ไม่มีเธออยู่!! "คงมีคนซื้อไปแล้วละมั้ง..." ถึงจะทำใจไว้แล้วก็เถอะแต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาซื้อ ถึงอย่างงั้นถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเองก็ไม่รู้หรอก ผมตัดสินใจเข้าไปถามเจ้าของร้าน "เธอ...คนที่ทุบกระจกร้านป้าเมื่อสองปีก่อนใช่มั้ย"เจ้าของร้านที่เป็นผู้หญิงค่อนข้างแก่ แต่ความจำผิดกับหน้าตาเลยแฮะ ทั้งๆที่อุตส่าใส่แว่นดำมาแท้ๆ "กำลังรออยู่เลย" ห๊ะ...รอ รออะไรฟะตูก็จ่ายค่าเสียหายไปแล้วนี่ เจ้าของร้านเดินนำผมไปที่ห้องเล็กๆหลังร้านก่อนที่จะเปิดไฟ แต่ผมก็ต้องหยุดอยู่กับที่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ในที่สุดผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง เธอนอนบนเตียงราวกับองค์หญิง งั้นผมก็เป็นเจ้าชายสินะ ผมหยุดความเพ้อฝันของตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ "นะ...นี่"ไม่มีเสียงตอบรับ "ตอนนี้อยู่ในsleep modeน่ะ กดสวิซสิ" "สวิซ..ไหนล่ะ สวิซ" "ถอดเสื้อเธอ ออกสิอยู่ที่หลังน่ะ" อืม ถอดเสื้...เห้ย!! ถึงจะเป็นหุ่นยนต์แต่ก็เป็นผู้หญิงนะเฟ้ยย "ขอความกรุณาด้วยครับ!"ผมเลิกคิดอกุศลแล้วเรียกป้ามาช่วย "จ้า..จ้า ไปรอหน้าห้องนะ"เหมือนโดนด่าว่าไร้นํ้ายาเลยแฮะ ผมยืนรออยู่หน้าห้องพักนึง(ไม่ได้แอบดูนะ!!~) "เข้ามาได้แล้วจ้า"เสร็จซะที ผมเปิดประตูเข้าไปแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้ง"ทะ..ทำไมไม่ใส่เสื้อให้ดีๆวะป้า!!" "นี่ ผู้ชายคนนี้จะทำมิดีมิร้ายหนูน่ะ" "ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ.." เธอมองมาทางนี้ด้วยสายตาไร้เดียงสาเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรก "โคตะ..โคตะใช่มั้ย" "อืม เจอกันอีกแล้วนะ" ทันใดนั้น เธอก็วิ่งเข้ามากอดผมเหมือนเด็กที่วิ่งไปกอดพ่อแม่ "อยากเจอ อยากเจอเธอมาตลอดเลย สองปีที่เธอหลับอยู่มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเลยล่ะ" เธอกอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย ความอบอุ่นจากร่างกายเทียมของเธอส่งผ่านมายังตัวผม ราวกับว่าเราทั้งคู่เป็นหนึ่งเดียวกัน "ไปรอ ข้างนอกนะ" ลืมไปเลยว่าป้ายังอยู่ด้วย ในที่สุดเธอก็ปล่อยผม นํ้าตาแห่งความดีใจที่ไหลมาอาบแก้มของเธอ แต่ว่า.. "นี่..ใส่เสื้อให้เรียบร้อยก่อนได้มั้ย"เสื้อที่เธอใส่หลุดหลุ่ยจนเห็นผิวขาวเนียนของเธอ มันหาที่วางตาลำบากนะ.. "ทำไมล่ะ"เธอถามด้วยความไร้เดียงสา "ใส่เถอะน่า"หุ่นยนต์ หุ่นยนต์ หุ่นยนต์ ผมท่องในใจเพื่อลบความคิดสกปรกของตัวเอง "เอ่อ.."ทั้งที่มีเรื่องที่อยากจะพูดตั้งมากมาย แต่ตอนนี้ปากมันไม่ยอมขยับตามใจสั่งแฮะ "ไปข้างนอกกันไหม" "อืม" ผมจูงมือเธอออกมา คุณป้าใจดีที่อุตส่าเก็บเธอไว้ให้ผมตั้งสองปี เพราะรู้ว่าผมต้องมา แถมยังให้เก็บไว้จ่ายทีหลังอีก ผมจูงมืิอเธอไปและสิ่งที่ขาดไม่ได้อีกอย่างคือกีตาร์ตัวโปรดที่ฝากเอาไว้ ผมเดินมาถึงที่แห่งหนึ่ง ที่นั่นก็คือสวนสาธารณะที่ผมได้สร้างความทรงจำร่วมกับเธอนั่นเอง ดวงดาวยามราตรีราวกับจะร่วมยินดีไปกับเราสอง "ยังจำได้ใช่มั้ย" "จ้ะ ไม่มีวันลืมหรอก วันนั้นก็เป็นวันที่มีดาวเต็มฟ้าแบบนี้แหละ" "นั่นสินะ"ผมพูดพลางเงยหน้า จากนั้นก็เดินไปนั่งบนม้านั่งแถวๆนั้นแล้วดีดกีตาร์ตัวโปรดกับเพลงที่คุ้นเคย ผมหันไปมองหน้าเธอราวกับจะสื่ออะไรบางอย่าง เธอยิ้มออกมาแล้วก็เริ่มขับขานบทเพลงอันไพเราะ เป็นเวลาชั่วครึ่งนึงที่ผมลืมโลกทั้งใบแล้วหลอมรวมไปกับบทเพลง หลังจากเพลงจบ ผมก็พึ่งสังเกตว่ารอบๆตัวนอกจากผมกับเธอไม่มีใครอยู๋เลยแฮะ จริงสิวันนี้มีงานเทศกาลนี่นา "ตูมมม"มีลูกไฟพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า "ว้ายยย!!!"เธอเกาะแขนผม "อะไรน่ะ"เธอถามด้วยท่าทางประหลาดใจ "ดอกไม้ไฟ ไง" "สวยจังนะ"ดวงตาเธอเป็นประกาย เธอคงพึ่งได้เห็นดอกไม้ไฟเป็นครั้งแรกสินะ ดอกไม้ไฟหลากสีแต่งแต้มสีสันให้ยามคํ่าคืน "หมดแล้วล่ะ"ผมบอกเธอที่ยังมองท้องฟ้าและแน่นอนว่าเธอก็ยังเกาะแขนผมอยู่ "ไว้มาดูด้วยกันอีกนะ"เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม "อืม" "สัญญาแล้วนะ ถ้าไม่พามาละก็จะโกรธจริงๆด้วย" "คร้าบ~คร้าบ~" เดี๋ยวสิ...แบบนี้มันเหมือนคู่รักเลยนี่หว่า!!! "จริงสิ"ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "มาแสดงคอนเสิร์ตกับผมมั้ย"แทนที่จะให้เธอดูให้เธอมาร้องเพลงกับผมยังดีซะกว่า "ได้เหรอ" "ได้สิ ถ้ามีเธออยู่ด้วยคงเป็นคอนเสิร์ตที่สนุกมากเลยล่ะ" ยามเย็นของวันรุ่งขึ้น "เพราะงั้นแหละ ขอร้องงง"ผมก้มหัวขอร้องโปรดิวเซอร์ของผม "แต่เพิ่มนักร้องกะทันหันแบบนี้มันออกจะ.." "ซ้อมทันแน่นะ" "อืม ทันแน่นอน!!" "งั้นก็ไม่มีปัญหา" "ขอบคุณมากครับ"ในที่สุดก็จะได้ขึ้นเวทีกับเธอแล้ว ผมเดินไปหาเธอที่อยู่ห้องรับรอง "โปรดิวเซอร์ อนุญาติแล้วล่ะ" "เย้!! จะได้ร้องเพลงกับโคตะแล้ว"เธอวิ่งเข้ามากอดผมอีกครั้ง "นี่..อย่าสิ"ผมผลักเธอออก พวกที่เตรียมงานอยู่ที่ห้องรับรอง หันมายิ้มเล็กยิ้มน้อยให้ผม อายชะมัด.. ในวันคอนเสิร์ต "นี่จำที่ซ้อมได้รึเปล่า" "จำได้" "อยากเข้าห้องนํ้ารึเปล่า" "ไม่"จะไปอยากได้ไงฟะ..ก็เธอเป็นหุ่นยนต์ รู้สึกว่าคนที่ตื่นเต้นจะเป็นผมแฮะ เสียงผู้คนคุยกันดังมาถึงห้องรับรอง ใกล้แล้ว ใกล้ถึงเวลาที่จะทำความฝันให้เป็นจริงร่วมกับเธอแล้ว พอคิดแบบนั้น หัวใจมันก็เต้นแรงขึ้น "ไปได้แล้ว"เสียงโปรดิวเซอร์ราวกับเสียงกรรมการเป่านกหวีด ผมจับมือเธอ เพื่อเรียกกำลังใจ แล้ววิ่งออกไปพร้อมกับเธอ!!!!
END
ดองๆๆ~ดองไว้นานมวาก~กว่าจะได้เขียนจริงๆ
ติชมได้ตามสบายน้าา>.<
|
